Moederdag ! Ik krijg net een tekstje van mijn zus, die na een hersenbloeding op haar 51ste, reeds een kwarteeuw ‘anders’ moet leven en nog steeds moedig blijft. Ja, ze is moe en soms zegt ze: “Ik ben het moe.” Dan denk ik aan alternatieve trappen van vergelijking voor haar: moe, moeder, moedigst. Ik lees haar tekst van Toon Hermans:

Ook in oorlogsgebieden houden mama’s van hun kinderen. De ‘World Press Photo’ van het jaar is een oma met haar gedode kleindochter in de armen. Wij blijven ons slecht voelen bij de schrijnende beelden op tv en we zijn machteloos. Vorig jaar werden op de moeder- en vaderdagbijeenkomst gedichten voorgedragen. Eén van die gedichten blijft door mijn hoofd dreunen wanneer het Journaal mij weer doet rillen. Toen wisten wij nog niet hoeveel dieper de woorden van de Palestijnse dichter Mahmoud Darwish (1941-2008) ons dit jaar zouden raken.

Aan mijn moeder

Hoe sterk verlang ik naar het brood van mijn moeder,
ik verlang naar de koffie van mijn moeder,
de strelingen van mijn moeder.
En mijn kindertijd welt in mij op,
dag na dag.
Ik wil mijn leven waard zijn.
Als ik zou sterven
zou ik mij schamen voor de tranen van mijn moeder.
Maak van mij, indien ik ooit terugkom,
een sluier voor je wimpers.
Bedek mijn knoken met kruidig groen
dat door jouw voetstappen werd gezegend.
Bind ons samen
met een lok van je haar,
met een draadje dat uitrafelt uit de zoom van je jurk.
En ik zal misschien onsterfelijk zijn,
misschien een god,
indien ik de diepte van je hart kan raken.
Indien ik terugkom, zie mij als jouw haard,
het knetterend hout dat je vermoeide voeten sust,
zie mij als een waslijn waar je hand naar strekt
op het dak van het huis.
Ik kan mijn rug niet rechten zonder jouw zegening.
Ik ben oud geworden.
Geef me de weg van de sterren terug,
die van mijn kinderjaren,
zodat ik met de jonge trekvogels de terugweg kan delen,
terug naar jouw nest dat mij verwacht.

(Vertaling uit het Engels: Mies Vergaelen)