De leerlingen van OV3 maken in de klas bij juf Natascha een vogelkastje. “Luister”, zegt zij duidelijk ,”je moet niet alleen kijken of het mooi is, maar je moet vooral denken: wie gaat er naartoe komen? Het is voor vogeltjes, dus het moet wat betreft materiaal en vorm aangepast zijn aan de vogeltjes.” De leerlingen doen hun best, ze maken met weinig en goedkoop materiaal gepaste kleine woningen voor de vogeltjes.
Vandaag luister ik naar het ochtendnieuws op de radio en ik kan mijn oren niet geloven. In mijn hoofd flitst spontaan een volkse kampioenenklinkende ‘ “t Is nie waar, hé !” Mijn Hollandse neef zou gezegd hebben: “Nou breekt mijn klomp !” maar ook dát klinkt nog veel te zacht. Wat slaat mij zo met verstomming? Het net gerestaureerde Koninklijk Museum voor Schone Kunsten Antwerpen heeft een probleem… strepen van donkere schoenen op de witte glanzende (duurzame !) vloer. Een reporter laat de directie aan het woord. En vooral dán gaan mijn oren tuiten: “Het is voor ons een leerproces.” Hoeveel jaar was het museum gesloten voor deze restauratie? Hoeveel miljoenen heeft het gekost? Zal ik op zoek gaan naar witte schoenen om binnenkort samen met de koningen het kind te gaan aanbidden in de Rubenszaal ?

Twee maand geleden ontmoette ik in Vlissingen een leuke knaap van 10 die graag met klompen naar school ging. Hij stapte vlot en fier op de Boulevard. Kom gerust eens naar Bokrijk, Bas, je zal er geen schade aanrichten.

Binnenkort zullen we met de leden van Samana samenzitten met kinderen van de lagere school, om gezelschapsspelletjes te spelen. Een spelletje ‘Mens, erger je niet’, daar ben ik aan toe. Volgende maand wil ik wel graag de vogelkastjes zien van de jongeren, waarvan in hun dossier staat dat ze verstandelijk minder presteren.

Eén ding weet ik zeker, de vogeltjes zullen tevreden zijn.