WAAROM ?

Een andere ramp in het Journaal … Ik werd toen weer op slag
zo moedeloos als het maar kan door alles wat ik zag.
Dat Nepalezen sterven door een aardbeving, dat schokt,
maar déze ruïne heeft de mens niet vechtend uitgelokt.
Elk nieuwsbericht hetzelfde beeld, een ingestort gebouw…
Een school ! een ziekenhuis ! Ik ril. Families zwaar in rouw.
Een aanval op een hulpkonvooi, een massa op de vlucht,
een moordraket en nóg en nóg, die bliksems in de lucht !…
Na Gaza nieuws uit andere hoek, een veel te lange strijd
in Oekraïne, het gevolg van trots, bedrog en nijd.
Oost-Congo heeft al zoveel jaar veel afschuw opgewekt.
Als oorlogswapen, schandelijk, de vrouw als een object…

Wij leerden over waarden, van de ouders, in de klas,
en ‘Nooit meer oorlog’ was een zin die ik als kind vaak las.
‘k Vroeg aan een vriend: “Voel jij je goed nu jij al 90 bent ?”
Hij toont zich optimistisch, sterk, maar … één feit dat niet went.
Hij ziet nog steeds, na 80 jaar, de blik van een soldaat,
die vóór zijn ogen werd geveld… één kogel … in zíjn straat !
Miljoenen kinderen zullen nu, bijna een eeuw nadien,
een veelvoud van dat beeld opslaan en steeds maar oorlog zien.

Straks is het Kerst, gaat iedereen weer over VREDE zingen.
Wat voelt dat kind in oorlogssfeer tussen de WREDE dingen ?

Mijn wens voor Kerstdag komt héél vroeg, ik richt die aan de Sint,
omdat ik vraag dat ieder kind toch HOOP in ’t schoentje vindt,
ook dat het nog wel schoentjes hééft, dat het niet wordt vergeten,
en dat het nog een wortel vindt om zélf te kunnen eten.
Voor Nieuwjaar zullen laffe leiders woorden wegen, wikken,
en hopen dat blauwvintonijn hun stem niet doet verstikken.
En wij ? Wij horen en wij zien. Wat kunnen wij veranderen ?
‘Gelukkig’ …, ’t blijft ver van ons bed, het is (nog) ‘bij de anderen’.
Een overgrootva troost zijn achterkleinkind en denkt weer:
WAAROM ? … WAAROM ? … WAAROM knalt iemand deze man nu neer ?

Mies Vergaelen