De ‘bloeimaand’ is er en wie ze in de tuin heeft staan, plukte meiklokjes om iemand een wens met een fijn geurtje te schenken. Het is een oude traditie, ooit overgewaaid uit Frankrijk. Onze (over)grootouders konden nog een wenskaartje schrijven ter gelegenheid van 1 mei om iemand geluk te wensen. Deze kaartjes zijn niet meer in de handel te vinden, nu kan men o.m. een Whatsapp-berichtje verzenden met een foto van de ‘muguetjes’ geplukt uit de grote Google-tuin. Die foto wordt door de ontvanger vluchtig bekeken en misschien krijgt men als antwoord een icoontje van een opgestoken duim of een gezichtje met twee hartjes in de ogen.

De meimaand roept bij mij herinneringen op aan vroeger. De zomerkledij die na Pasen uit de kast was gehaald, de meibedevaart naar Oostakker-Lourdes, onze Eerste en Plechtige Communie, het sobere schoolfeest, de liedjes die we zongen over de lente en over mei (zoals het liedje over alle vogels die een ei leggen en over de veldkapel waar ‘het wemelt van blonde kleinen’.) Nostalgie… hoe ouder we worden, hoe meer het ons overvalt. En hoe meer we beseffen dat wij het in onze kinderjaren in feite gemakkelijker hadden dan onze kleinkinderen nu. Bijna geen angstaanjagende mediaberichten, geen keuzestress, geen overdaadstress. De bedevaartsdag naar Oostakker was een uitstapje, bijna een reisje, dat eindigde met een limonade in de speeltuin in de buurt van de grot. De communiecadeautjes konden we op één hand tellen. De jaren stillekes ? Wat een schitterende herinneringen, misschien wel een ietsje bijgekleurd door de tijd. Sommige dingen die vroeger vanzelfsprekend waren, krijgen nu één speciale dag in het jaar. Een buitenspeeldag, zoals onlangs, en een complimentendag. Als het vanzelfsprekend is dat kinderen buiten spelen en dat wij mensen die ons helpen een compliment geven, moet zoiets dan een bijzondere dag krijgen ? Of zet dat a.u.b. alle dagen op de kalender ! Wanneer het heel normaal is dat we onze slaapkamer verluchten, moet er dan een slaapkamerverluchtingsdag komen ? Zou ik de enige zijn met deze bedenking ? (Denk niet dat het belachelijke woord te lang is om op de Druivelaar gedrukt te worden, er is een antibioticabewustwordingsdag en dat woord kan wél op het scheurblaadje. !) Uiteraard zijn de vele positieve initiatieven voor bijzondere dagen toe te juichen: dag van de zorg, van de verpleging, dag van de brandweer, van de poetshulp enz. Het is echt nodig dat aan bepaalde mensen meer ‘dankuwel’ wordt gezegd.

Het mooiste feest van de maand mei is wellicht moederdag. Over moeders bestaan heel veel gedichten. Maar dit gedicht van Victor Alexis de la Montagne (1854-1915 / tekst naar Jean Richepin) zegt alles.

Een oudt liedeken

Tsag eens een cnape stervensgeern
een valsche, wreede boose deern.

Sei totten cnape: “Hael mi terstont
din moeders herte vor minen hont.

Hi ging en sloech sin moeder doot
en vluchtte mettet herte root.

Mer twyl hi loopt, stuict oppen steen,
en valt, – dat erme hert meteen.

Al botsen op de harde baen,
vingh plots dat hert te spreken aen,

Al weenen vinghet te spreken aen,
“Och, jonghe, hebs di seer gedaen ?”