SAMANA FLORA

Droevig nieuws

Op 24 augustus overleed ons lid en oud-medewerker Jef Van Helleputte na een korte ongeneeslijke ziekte. De familie nam afscheid in intieme kring.
Wij zullen ons Jef herinneren als een trouw ‘chauffeur’ voor onze leden en een actieve medewerker aan onze activiteiten in het Floracentrum.
Aan zijn echtgenote en Samana-vrijwilliger Hilda Van Den Bulcke en familie bieden wij onze oprechte deelneming aan en wensen hen veel sterkte toe.

Docu-Film ‘Human Forever’

(vrij vertaald: ‘voor altijd een mens mogen zijn’)
Op vrijdag 13 september om 14.30 u wordt in het Cultuurhuis Merelbeke deze film vertoond.
Een aanrader voor de vrijwilligers van Samana !
Hieronder waarover het gaat:
Teun Toebes is vierentwintig jaar oud, kerngezond en woont op de gesloten afdeling van een verpleeghuis. Hij heeft namelijk een missie: de levenskwaliteit van mensen met dementie verbeteren. Na jaren besluit hij zijn werk naar een hoger plan te tillen: samen met zijn goede vriend en filmmaker Jonathan de Jong begint hij aan een wereldreis om te zien hoe in andere landen wordt omgegaan met dementie en wat we van elkaar kunnen leren om de toekomst te verbeteren. Samen doen ze elf landen op vier continenten aan. Teuns zoektocht is inmiddels een noodzaak te noemen, want de komende twintig jaar gaat het aantal mensen met dementie verdubbelen, zo is de prognose. Hij pleit dan ook voor een humanere omgang met mensen met dementie en roept op om te stoppen met het opsluiten van mensen met dementie in instellingen. ‘Anders kijken is anders doen. Als we mensen met dementie echt als mens zien, veranderen alle regels en protocollen waarmee we het systeem hebben ingericht’, zo zei Toebes onlangs nog in een interview. 

Tickets zijn te verkrijgen via de link hieronder of door telefonisch contact met Cultuurhuis.
Maar wacht niet te lang want de zaal zit al behoorlijk vol. (ik heb mijn ticket al…. wie gaat er mee ?????)

https://apps.ticketmatic.com/widgets/cultuurhuis_merelbeke/flow/eventchm?event=569220777094

SEPTEMBER

Stilletjes aan korte de dagen tot lange nachten,
het najaar kan niet wachten
Er is nog genoeg groen
nazomeren met blaadjes die ’t nog doen
Parabolen, hyperbolen en symbolen
we leren het weer in de scholen
Tijd voor paddenstoelen klein en groot
ze geven zich nu gemakkelijk bloot
Eerstdaags de laatste oogst binnengehaald
straks truien weer bovengehaald
Mysterieuze najaarskleuren
gevallen gebladerte: een natuurgebeuren
Brand de zon er de vlam nog in
of zal de maand nat zijn van in ’t begin
Even nog profiteren van mooie dagen
straks komen weer die regenvlagen
Ruik je ook al die herfstige geur
een nieuw seizoen staat voor de deur.

Dirk Spruytte

Wie nog eens goed wil lachen kan op onderstaande link(s) eens klikken.

Veel lachplezier.

Moederdag ! Ik krijg net een tekstje van mijn zus, die na een hersenbloeding op haar 51ste, reeds een kwarteeuw ‘anders’ moet leven en nog steeds moedig blijft. Ja, ze is moe en soms zegt ze: “Ik ben het moe.” Dan denk ik aan alternatieve trappen van vergelijking voor haar: moe, moeder, moedigst. Ik lees haar tekst van Toon Hermans:

Ook in oorlogsgebieden houden mama’s van hun kinderen. De ‘World Press Photo’ van het jaar is een oma met haar gedode kleindochter in de armen. Wij blijven ons slecht voelen bij de schrijnende beelden op tv en we zijn machteloos. Vorig jaar werden op de moeder- en vaderdagbijeenkomst gedichten voorgedragen. Eén van die gedichten blijft door mijn hoofd dreunen wanneer het Journaal mij weer doet rillen. Toen wisten wij nog niet hoeveel dieper de woorden van de Palestijnse dichter Mahmoud Darwish (1941-2008) ons dit jaar zouden raken.

Aan mijn moeder

Hoe sterk verlang ik naar het brood van mijn moeder,
ik verlang naar de koffie van mijn moeder,
de strelingen van mijn moeder.
En mijn kindertijd welt in mij op,
dag na dag.
Ik wil mijn leven waard zijn.
Als ik zou sterven
zou ik mij schamen voor de tranen van mijn moeder.
Maak van mij, indien ik ooit terugkom,
een sluier voor je wimpers.
Bedek mijn knoken met kruidig groen
dat door jouw voetstappen werd gezegend.
Bind ons samen
met een lok van je haar,
met een draadje dat uitrafelt uit de zoom van je jurk.
En ik zal misschien onsterfelijk zijn,
misschien een god,
indien ik de diepte van je hart kan raken.
Indien ik terugkom, zie mij als jouw haard,
het knetterend hout dat je vermoeide voeten sust,
zie mij als een waslijn waar je hand naar strekt
op het dak van het huis.
Ik kan mijn rug niet rechten zonder jouw zegening.
Ik ben oud geworden.
Geef me de weg van de sterren terug,
die van mijn kinderjaren,
zodat ik met de jonge trekvogels de terugweg kan delen,
terug naar jouw nest dat mij verwacht.

(Vertaling uit het Engels: Mies Vergaelen)

WAAROM ?

Een andere ramp in het Journaal … Ik werd toen weer op slag
zo moedeloos als het maar kan door alles wat ik zag.
Dat Nepalezen sterven door een aardbeving, dat schokt,
maar déze ruïne heeft de mens niet vechtend uitgelokt.
Elk nieuwsbericht hetzelfde beeld, een ingestort gebouw…
Een school ! een ziekenhuis ! Ik ril. Families zwaar in rouw.
Een aanval op een hulpkonvooi, een massa op de vlucht,
een moordraket en nóg en nóg, die bliksems in de lucht !…
Na Gaza nieuws uit andere hoek, een veel te lange strijd
in Oekraïne, het gevolg van trots, bedrog en nijd.
Oost-Congo heeft al zoveel jaar veel afschuw opgewekt.
Als oorlogswapen, schandelijk, de vrouw als een object…

Wij leerden over waarden, van de ouders, in de klas,
en ‘Nooit meer oorlog’ was een zin die ik als kind vaak las.
‘k Vroeg aan een vriend: “Voel jij je goed nu jij al 90 bent ?”
Hij toont zich optimistisch, sterk, maar … één feit dat niet went.
Hij ziet nog steeds, na 80 jaar, de blik van een soldaat,
die vóór zijn ogen werd geveld… één kogel … in zíjn straat !
Miljoenen kinderen zullen nu, bijna een eeuw nadien,
een veelvoud van dat beeld opslaan en steeds maar oorlog zien.

Straks is het Kerst, gaat iedereen weer over VREDE zingen.
Wat voelt dat kind in oorlogssfeer tussen de WREDE dingen ?

Mijn wens voor Kerstdag komt héél vroeg, ik richt die aan de Sint,
omdat ik vraag dat ieder kind toch HOOP in ’t schoentje vindt,
ook dat het nog wel schoentjes hééft, dat het niet wordt vergeten,
en dat het nog een wortel vindt om zélf te kunnen eten.
Voor Nieuwjaar zullen laffe leiders woorden wegen, wikken,
en hopen dat blauwvintonijn hun stem niet doet verstikken.
En wij ? Wij horen en wij zien. Wat kunnen wij veranderen ?
‘Gelukkig’ …, ’t blijft ver van ons bed, het is (nog) ‘bij de anderen’.
Een overgrootva troost zijn achterkleinkind en denkt weer:
WAAROM ? … WAAROM ? … WAAROM knalt iemand deze man nu neer ?

Mies Vergaelen

Op vraag van Ria lanceer ik onderstaande oproep aan alle medewerkers.

Ria is bezig met het maken van confituur voor verkoop op de Kerstmarkt. Zij gebruikt daarvoor de glazen potjes van het merk Materne – reeks Nostalgie waarvan hierboven een afbeelding. Haar potjes zijn echter opgebruikt en is dus op zoek naar dergelijke potjes. Wie er ééntje (of meer) kan missen kan die afleveren aan Ria, Petuniastraat 32.

Ga en bouw een kapel voor Maria …

Onder een stralende zon gingen op donderdag 10 augustus, Samana Flora en Samana Merelbeke samen op bedevaart naar Oostakker-Lourdes.

Allen waren blij elkaar te ontmoeten. De sfeer op de goedgevulde bus was dan ook metéén heel hartelijk en warm.

Ter plaatse aangekomen, gingen we – wegens wegenwerken – eerst nog een eindje ‘te voet’! Niemand klaagde: zo waren we immers allen samen ‘echt’ op bedevaart. Spontaan hielp de ene – over de grenzen van eigen afdeling – de andere.

Deugddoende stilte aan de grot

We trokken eerst naar de grot. Daar hadden we ruim de tijd om tot rust te komen en in stilte bij Maria te vertoeven en te bidden. Wij kunnen immers steeds bij Maria terecht met al onze vreugden en zorgen. Als onze hemelse Moeder weet ze wat er leeft in ons hart. De stilte aan de grot was dan ook heel deugddoend en nodigde uit tot gebed. We ontstaken kaarsen, waarmee we ons gebed, onze zorgen en vragen, onze vreugde en verdriet, onze verlangens en onze dankbaarheid … aan Maria toevertrouwden. Er was ook gelegenheid om persoonlijk of in groepjes de kleine of grote ommegang te doen, water te drinken aan de bron en het winkeltje te bezoeken.

Een mooie eucharistieviering met een duidelijke zending

Om 15.00 u. verzamelden we in de basiliek voor een mooie en stemmige eucharistieviering, voorgegaan door pastoor Adrien Dhooghe. “Ga en bouw hier een kapel …” Bernadette Soubirous kreeg te Lourdes van Maria de opdracht aan de priesters te vragen een kapel te bouwen, zodat de grot een ontmoetingsplaats kon worden om te bidden en te vieren.

Ook wij krijgen de opdracht ons steentje bij te dragen en samen te bouwen aan de Kerk van Christus. Wij worden geroepen om hoop en vreugde te brengen aan zieken en gezonden, aan hen die zoekende zijn of hulp nodig hebben; om zelf te leven vanuit de liefde en het woord van de Heer en deze uit te stralen rondom ons. Bouwen aan een liefdevolle kerk, doe je niet op je eentje. Het is een gezamenlijke opdracht waarbij ieder zich naar eigen mogelijkheden en talenten ten dienste kan stellen. Tijdens de viering vroegen wij dan ook aan Maria, om daartoe voor ons te bidden en ons bij te staan. Als slot van de viering kon – wie het wou – ook de zegening met het relikwie van de Heilige Bernadette ontvangen.

“Als onze wereld donker wordt,

als wij geen vrede vinden in onszelf,

als verzoening ons onmogelijk lijkt,

als wij ons sluiten voor Gods Liefde

en ons geloof laten uitdoven …

Maria, bid dan voor ons …

Als wij een stap naar vrede zetten,

als wij trouw zijn in het kleine,

als wij leven in de Liefde,

als wij de weg gaan van geloof,

als wij ondanks alles blijven hopen …

Maria, sta ons dan bij …”

Samen vriendschap beleven

Na deze viering, trokken we naar ‘Hotel de Lourdes’. Samen op bedevaart gaan, is immers ook samen vriendschap beleven. Het deed dan ook deugd om gezellig samen te zijn en te genieten van een wafel, pannenkoek of ijsje – al dan niet met een koffie, thee of biertje.

Dankbaar en tevreden trokken we daarna terug naar Merelbeke. Wij waren Maria dankbaar, omdat we bij haar rust en kracht vonden, en om de vriendschap, steun en glimlach die we daar onder elkaar mochten ervaren.

(Met heel veel dank aan Samana Merelbeke voor de fijne samenwerking en organisatie).

Bernadette

De ‘bloeimaand’ is er en wie ze in de tuin heeft staan, plukte meiklokjes om iemand een wens met een fijn geurtje te schenken. Het is een oude traditie, ooit overgewaaid uit Frankrijk. Onze (over)grootouders konden nog een wenskaartje schrijven ter gelegenheid van 1 mei om iemand geluk te wensen. Deze kaartjes zijn niet meer in de handel te vinden, nu kan men o.m. een Whatsapp-berichtje verzenden met een foto van de ‘muguetjes’ geplukt uit de grote Google-tuin. Die foto wordt door de ontvanger vluchtig bekeken en misschien krijgt men als antwoord een icoontje van een opgestoken duim of een gezichtje met twee hartjes in de ogen.

De meimaand roept bij mij herinneringen op aan vroeger. De zomerkledij die na Pasen uit de kast was gehaald, de meibedevaart naar Oostakker-Lourdes, onze Eerste en Plechtige Communie, het sobere schoolfeest, de liedjes die we zongen over de lente en over mei (zoals het liedje over alle vogels die een ei leggen en over de veldkapel waar ‘het wemelt van blonde kleinen’.) Nostalgie… hoe ouder we worden, hoe meer het ons overvalt. En hoe meer we beseffen dat wij het in onze kinderjaren in feite gemakkelijker hadden dan onze kleinkinderen nu. Bijna geen angstaanjagende mediaberichten, geen keuzestress, geen overdaadstress. De bedevaartsdag naar Oostakker was een uitstapje, bijna een reisje, dat eindigde met een limonade in de speeltuin in de buurt van de grot. De communiecadeautjes konden we op één hand tellen. De jaren stillekes ? Wat een schitterende herinneringen, misschien wel een ietsje bijgekleurd door de tijd. Sommige dingen die vroeger vanzelfsprekend waren, krijgen nu één speciale dag in het jaar. Een buitenspeeldag, zoals onlangs, en een complimentendag. Als het vanzelfsprekend is dat kinderen buiten spelen en dat wij mensen die ons helpen een compliment geven, moet zoiets dan een bijzondere dag krijgen ? Of zet dat a.u.b. alle dagen op de kalender ! Wanneer het heel normaal is dat we onze slaapkamer verluchten, moet er dan een slaapkamerverluchtingsdag komen ? Zou ik de enige zijn met deze bedenking ? (Denk niet dat het belachelijke woord te lang is om op de Druivelaar gedrukt te worden, er is een antibioticabewustwordingsdag en dat woord kan wél op het scheurblaadje. !) Uiteraard zijn de vele positieve initiatieven voor bijzondere dagen toe te juichen: dag van de zorg, van de verpleging, dag van de brandweer, van de poetshulp enz. Het is echt nodig dat aan bepaalde mensen meer ‘dankuwel’ wordt gezegd.

Het mooiste feest van de maand mei is wellicht moederdag. Over moeders bestaan heel veel gedichten. Maar dit gedicht van Victor Alexis de la Montagne (1854-1915 / tekst naar Jean Richepin) zegt alles.

Een oudt liedeken

Tsag eens een cnape stervensgeern
een valsche, wreede boose deern.

Sei totten cnape: “Hael mi terstont
din moeders herte vor minen hont.

Hi ging en sloech sin moeder doot
en vluchtte mettet herte root.

Mer twyl hi loopt, stuict oppen steen,
en valt, – dat erme hert meteen.

Al botsen op de harde baen,
vingh plots dat hert te spreken aen,

Al weenen vinghet te spreken aen,
“Och, jonghe, hebs di seer gedaen ?”

DE ZON IN DE PLAS